پس از آنکه معاویه جمعى از یاران امیرمؤمنان(ع) همراه با حجربن عدى (hejr ibn adi) را به شهادت رساند، همان سال به سفر حج رفت. در مجلسى با امام حسین(ع) ملاقات نمود با غرورى خاص گفت: ...
«اى اباعبداللّه! آیا این خبر به تو رسید که ما با حجر و یاران او که شیعیان پدرت بودند چه کردیم؟
امام پرسید: چه کردید؟ معاویه گفت: پس از آنکه آنها را کشتیم، آنها را کفن کردیم، و بر جنازه شان نماز میّت خواندیم.
حضرت فرمود: «اى معاویه! این گروه در روز رستاخیز با تو مخاصمه خواهند کرد. بخدا سوگند! اگر ما به یاران تو تسلّط مىیافتیم نه آنها را کفن مىکردیم و نه بر آنان نماز مىخواندیم.
اى معاویه! بمن خبر رسیده است که تو به پدر من ناسزا مىگویى و علیه او اقدام مىکنى و یا عیب جوئى بنى هاشم را مورد تعرّض قرار مى دهى، اى معاویه اگر چنین مى کنى پس به نفس خویش بازنگر و آن را با حق و واقعیت ها ارزیابى کن، اگر عیب هاى بزرگ را در آن نیابى بى عیب هم نیستى، درست است که ما با تو دشمنى داریم. سپس از غیر کمان خود تیر رها مىکنى و به هدفى که دیگران برایت تعیین کرده اند نشانه مىروى، تو از پایگاه نزدیک به دشمنى و عداوت ما برخاستهاى. سوگند بخدا! تو از مردى (عمر و عاص) اطاعت مىکنى که نه در اسلام سابقهاى دارد، و نه نفاق او تازگى خواهد داشت، و نه رأى تو را خواهد داشت، اى معاویه! نگاهى به خویشتن بیانداز و این منافق را رها کن.»